สงครามอิสราเอล–อิหร่าน: “ไฟสงครามที่ประชาชนไม่ได้จุด แต่ต้องชดใช้”

สงครามระหว่างอิสราเอลกับอิหร่านไม่ใช่เรื่องใหม่ในภูมิภาคตะวันออกกลาง แต่ครั้งใดก็ตามที่ความรุนแรงปะทุขึ้น มักมีบางสิ่งตามมาที่ไม่ได้ปรากฏในแผนที่การทหาร นั่นคือ "รอยแผลในชีวิตของประชาชน"

แม้จะเป็นความขัดแย้งเชิงยุทธศาสตร์ระหว่างรัฐ แต่คนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดกลับไม่ใช่นายพล หรือนักการเมือง แต่คือพลเมืองธรรมดา ที่อยู่ห่างไกลจากโต๊ะเจรจาและไม่ได้มีสิทธิเลือกว่าจะ “เข้าสู่สงครามหรือไม่”

สงครามไม่ใช่แค่เรื่องของกระสุน

ความขัดแย้งระหว่างอิสราเอลกับอิหร่านมีหลายชั้น ทั้งในเชิงศาสนา การเมือง และภูมิรัฐศาสตร์ โดยเฉพาะเรื่อง “อำนาจนำ” ในภูมิภาคอ่าวเปอร์เซีย ความร่วมมือกับมหาอำนาจตะวันตก และการพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์ที่อิหร่านถูกกล่าวหา

แม้จะดูเหมือนการปะทะกันระหว่างรัฐบาลกับรัฐบาล แต่ผลกระทบจากสงครามนั้นลงไปถึงระดับรากหญ้า เช่น เด็กต้องหยุดเรียน ชาวบ้านต้องอพยพ และราคาน้ำมันทั่วโลกผันผวนทันทีเมื่อเกิดความตึงเครียด

ใครจ่ายในราคาสงคราม?

• พลเรือน: คือผู้ที่ต้องอพยพ ทิ้งบ้านและความมั่นคงไว้เบื้องหลัง

• ประเทศเพื่อนบ้าน: ต้องรับผู้อพยพจำนวนมาก และจัดการกับปัญหาทางเศรษฐกิจและความมั่นคง

• ประชาคมโลก: อาจเจอกับราคาน้ำมันและสินค้าโภคภัณฑ์ที่ผันผวน ซึ่งกระทบตั้งแต่ต้นทุนการผลิตถึงราคาสินค้าในร้านชำ

ลองนึกถึงเด็กคนหนึ่งในฉนวนกาซา หรือชาวบ้านในเมืองอิสฟาฮานที่ตื่นมากับเสียงไซเรน พวกเขาไม่ใช่ผู้ตัดสินใจว่าจะให้เกิดสงคราม แต่ต้องอยู่กับผลของมันทุกวัน

แล้วทำไมจึงหยุดไม่ได้?

คำตอบอาจไม่ใช่แค่ “เพราะอีกฝ่ายเริ่มก่อน” แต่เป็นเพราะในสนามแห่งอำนาจ การยอมถอยอาจถูกตีความว่า “อ่อนแอ” และเมื่อความเชื่อมั่นถูกแขวนไว้กับการแสดงแสนยานุภาพ การยกระดับความรุนแรงจึงกลายเป็นกลไกปกติของเกมการเมือง

สิ่งที่น่ากังวลยิ่งกว่าคือ เมื่อความขัดแย้งนี้ถูกส่งต่อผ่านโซเชียลมีเดีย ความรู้สึกของผู้คนในโลกออนไลน์อาจกลายเป็นเครื่องมือในการปลุกเร้าอารมณ์ แทนที่จะสร้างความเข้าใจ

อนาคตที่ยังรอคำตอบ

คำถามที่น่าสะเทือนใจที่สุดอาจไม่ใช่ “สงครามจะจบเมื่อไหร่” แต่คือ “จะมีใครลุกขึ้นเปลี่ยนวิธีคิดของการทำสงครามได้หรือไม่” เพราะตราบใดที่ความสูญเสียของประชาชนยังถูกมองเป็น ‘ต้นทุนที่รับได้’ เราอาจไม่มีวันเห็นความสงบที่แท้จริงเลยก็ได้