ญี่ปุ่นขึ้นชื่อว่าเป็นประเทศที่มีสัดส่วนผู้สูงอายุสูงที่สุดในโลก จนเกิดผลกระทบต่อเศรษฐกิจ แรงงาน และระบบสวัสดิการ แล้วประเทศไทยล่ะ? แม้จะอยู่คนละฝั่งโลก แต่หลายตัวเลขชี้ให้เห็นว่าไทยกำลังเดินตามรอยทางเดียวกัน — โดยที่หลายคนยังไม่รู้ตัว
ไทยกำลังเข้าสู่ "สังคมผู้สูงอายุ" แล้วจริงหรือ?
-
ตัวเลขไม่โกหก
จากข้อมูลของสำนักงานสถิติแห่งชาติ ปี 2566 พบว่า ไทยมีประชากรอายุ 60 ปีขึ้นไปมากถึง 20% ของประชากรทั้งประเทศ — ซึ่งถือว่าเข้าสู่ “สังคมผู้สูงอายุอย่างสมบูรณ์” แล้ว -
แรงงานลดลงอย่างชัดเจน
เด็กเกิดน้อยลง คนวัยทำงานหดหาย ส่งผลต่อกำลังแรงงานและการเติบโตของเศรษฐกิจ
นี่ไม่ใช่ปัญหาอนาคต แต่กำลังเกิดขึ้นแล้วในหลายอุตสาหกรรม เช่น การเกษตร และบริการ -
ภาระรัฐเพิ่ม ระบบสวัสดิการเริ่มตึงมือ
งบประมาณที่รัฐต้องจัดสรรให้ผู้สูงวัย เช่น เบี้ยยังชีพ และค่ารักษาพยาบาล เพิ่มขึ้นทุกปี ขณะที่จำนวนผู้เสียภาษีลดลง — ทำให้เกิดคำถามว่า ระบบจะรองรับได้นานแค่ไหน? -
ครอบครัวเปลี่ยนโครงสร้าง "ดูแลพ่อแม่ไม่ได้เหมือนเดิม"
ลูกหลานในยุคใหม่แต่งงานช้า มีลูกน้อย ย้ายถิ่นฐานเพื่อทำงาน การดูแลพ่อแม่จึงกลายเป็นเรื่องยากขึ้นเรื่อย ๆ และส่งผลต่อคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุโดยตรง -
แล้วเราจะทำอย่างไร?
หลายประเทศเริ่มปรับตัว เช่น-
เพิ่มอายุเกษียณ
-
ดึงผู้สูงวัยกลับเข้าสู่ระบบแรงงาน
-
ส่งเสริมการมีลูกด้วยนโยบายสนับสนุนครอบครัว
ไทยเองก็เริ่มมีสัญญาณ แต่ต้องการการผลักดันอย่างจริงจังและต่อเนื่องมากกว่านี้
-
มองให้ลึกกว่านั้น
ไทยไม่ได้แค่ "จะ" เผชิญวิกฤตผู้สูงวัย — แต่ "กำลังเผชิญอยู่แล้ว" การปรับตัวทันทีทั้งในระดับรัฐ สังคม และตัวบุคคลจะเป็นคำตอบสำคัญ
"แก่ไปด้วยกัน อย่างมีคุณภาพชีวิต" ไม่ใช่แค่สโลแกน แต่คือเป้าหมายที่เราต้องร่วมกันสร้าง
