นักกีฬาก็คนธรรมดา: วันที่ต้องเลือกพัก ไม่ใช่แพ้

ในวันที่เรานั่งดูการแข่งขันผ่านหน้าจอ เราอาจคาดหวังให้นักกีฬาคนโปรด “สู้จนจบเกม” หรือ “ห้ามยอมแพ้” เพราะเราถูกปลูกฝังให้เชื่อว่า การพักคือความล้มเหลว การถอยคือการแพ้ แต่ในโลกแห่งความจริง นักกีฬาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง ที่มีวันเหนื่อย ใจล้า หรือหมดไฟได้ไม่ต่างจากเราเลย

หลายคนอาจยังจำได้ กับเหตุการณ์ที่นักกีฬาระดับโลกอย่าง ไซมอน ไบลส์ (Simone Biles) ถอนตัวจากการแข่งขันโอลิมปิกบางรายการ เพราะเธอให้ความสำคัญกับสุขภาพจิตของตัวเองมากกว่าถ้วยรางวัล หรือแม้แต่ นาโอมิ โอซากะ ที่หยุดลงแข่งเพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจ ทั้งสองกรณีนี้จุดประกายให้วงการกีฬาเริ่มพูดถึงประเด็น “การพักเพราะสุขภาพใจ” อย่างจริงจัง

ในประเทศไทยเอง แม้นักกีฬาหลายคนจะเผชิญกับแรงกดดันจากครอบครัว สื่อ หรือสปอนเซอร์ พวกเขาก็เริ่มกล้าเปิดเผยว่า มีวันที่รู้สึก “ไม่ไหว” เช่นกัน เพราะการยืนอยู่บนสนามแข่ง ไม่ได้แปลว่าร่างกายพร้อมเสมอไป

สิ่งที่สังคมควรเริ่มทำคือ เปิดพื้นที่ให้การพักของนักกีฬาเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ ไม่ใช่เรื่องต้องขอโทษ ไม่ใช่ความล้มเหลว — เพราะการดูแลสุขภาพจิตให้มั่นคง ไม่ต่างจากการฝึกซ้อมกล้ามเนื้อให้แข็งแรง มันคือ “การเตรียมพร้อมระยะยาว” ต่างหาก

บางครั้ง การกล้ายอมรับว่า “วันนี้ขอหยุดก่อน” ก็อาจเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่กว่าการคว้าเหรียญทองเสียอีก

ตอนจบที่เป็นกันเอง

เพราะคนเก่งก็มีวันที่เหนื่อย คนเข้มแข็งก็มีวันที่ใจสั่น ลองมองนักกีฬาในวันที่พวกเขาหยุดพักด้วยสายตาเดียวกับวันที่พวกเขาชนะ... แล้วเราจะเข้าใจว่า “การเลือกพัก” ไม่เคยเท่ากับ “การแพ้” เลยสักครั้ง