Black Mirror ซีรีส์ที่ไม่ได้ให้แค่ความบันเทิง แต่กระแทกใจแบบเงียบ ๆ
คำโปรย: ถ้าเทคโนโลยีล้ำหน้ากว่าจิตใจคน แล้วเราจะยังควบคุมมันได้อยู่ไหม?
เพิ่งได้ดู Black Mirror จบครับ ต้องบอกเลยว่า “เฮ้ย นี่มันมากกว่าที่คิด” จริง ๆ
ซีรีส์เรื่องนี้เหมือนกระจกบานหนึ่งที่สะท้อนมนุษย์เราในยุคดิจิทัลแบบไม่แต่งเติม
มันไม่ได้สยองแบบผีโผล่ หรือหักมุมแบบเล่นใหญ่
แต่มันหลอน...เพราะมัน “ใกล้ตัวเกินไป”
อย่างแรกที่รู้สึกเลย
มีบางตอนที่ฉากมันดูนิ่ง ๆ แต่ใจเราสะเทือนแบบไม่ทันตั้งตัว เหมือนโดนกระชากไปอยู่ในสถานการณ์นั้นจริง ๆ
ประเด็นที่ซีรีส์หยิบมาพูด
ไม่ใช่แค่โลกอนาคตแบบล้ำ ๆ นะครับ แต่คือการตั้งคำถามว่า
"เราเอาเทคโนโลยีมาทำให้ชีวิตดีขึ้น หรือทำให้เราห่างกันมากขึ้นกันแน่?"
ตอนจบของบางตอน
โคตรเงียบ แต่โคตรจุก
ไม่มีดราม่า ไม่มีคำพูดเยอะ แต่คือจบแบบให้เรานั่งนิ่ง ๆ แล้วเผลอถอนหายใจ
มีฉากหนึ่งที่โคตรชอบเลย
มันไม่มีคำพูดอะไรมาก แต่แสง เสียง และมุมกล้องมันบีบอารมณ์มาก
รู้สึกเหมือนมันพูดกับเราว่า “ดูสิ…นี่แหละมนุษย์”
ถ้าให้ลองคิดเล่น ๆ นะครับ
ถ้าเราอยู่ในโลกนั้น เราจะทำยังไง? จะกล้าพอไหม? หรือเราก็จะยอมปล่อยไปเหมือนกัน…
Black Mirror ไม่ได้แค่ทำให้เรารู้สึกว่า "ว้าว เท่ดี"
แต่มันทำให้เราถามตัวเองแบบเงียบ ๆ ว่า…
“เรากำลังใช้เทคโนโลยี หรือกำลังถูกมันใช้?”
แนะนำให้ลองดูครับ
ไม่แน่ว่าคุณอาจได้คำตอบของคำถามบางอย่างในใจ เหมือนที่ผมได้
