"เราไม่ได้กลัวอนาคต... แต่กลัวว่าจะไม่มีที่ยืนในวันนั้นต่างหาก"

บางครั้งที่เราบอกว่า "กลัวอนาคต" จริง ๆ แล้วเราอาจไม่ได้กลัวว่าโลกจะเปลี่ยนเร็วแค่ไหน หรือเทคโนโลยีจะล้ำหน้าไปถึงไหน แต่เรากลัวว่าจะไม่มีที่ของเราเหลืออยู่ในโลกที่เปลี่ยนไปต่างหาก

ลองคิดดูดี ๆ ความกลัวที่กัดกินเราอาจไม่ใช่รถยนต์ไร้คนขับ หุ่นยนต์ทำงานแทนมนุษย์ หรือระบบอัตโนมัติที่แม่นยำกว่าใคร... แต่มันคือความไม่มั่นใจว่า “เราจะอยู่ตรงไหนในระบบใหม่นั้น”
จะมีงานให้เราทำไหม? จะมีคนเห็นคุณค่าของสิ่งที่เราทำอยู่ไหม? หรือเราจะกลายเป็นคนล้าหลังที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง?

คนส่วนใหญ่ไม่ได้กลัวอนาคต — เขากลัวการไม่มีตัวตนในอนาคต

เมื่อโลกขับเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยข้อมูล ทักษะ และความยืดหยุ่น สิ่งที่เราต้องสร้าง อาจไม่ใช่แค่ประวัติการทำงาน แต่คือจุดยืนของตัวเอง
ไม่ใช่จุดยืนแบบ "หัวแข็ง" แต่เป็นจุดยืนที่รู้ว่าเราเหมาะกับอะไร เราเรียนรู้ได้แค่ไหน และเราจะพาตัวเองไปตรงไหนในวันที่ทุกอย่างไม่แน่นอน

มันอาจเริ่มจากสิ่งเล็ก ๆ เช่น การเรียนรู้สิ่งใหม่ แม้ไม่จำเป็นต้องเก่งที่สุด
การรับฟังมุมมองที่แตกต่าง โดยไม่ต้องเห็นด้วยทุกครั้ง
หรือแค่กล้าถามตัวเองว่า... ถ้าทุกอย่างเปลี่ยนพรุ่งนี้ เราจะเปลี่ยนไหวไหม?

เพราะในวันที่อนาคตยังไม่มาถึง สิ่งเดียวที่เราควบคุมได้คือ “การเตรียมใจ” และ “การเตรียมตัว” ของเราเอง

เครดิตแหล่งข้อมูล: