โควิดหาย แต่ไม่จาง: สังคมไทยในเงาของโรคระบาดที่โลกไม่อยากพูดถึง
“โควิดจบแล้ว” — ประโยคที่เราได้ยินบ่อยในปีนี้
แต่อะไรคือสิ่งที่ยังไม่จบในใจคน ในพฤติกรรมของสังคม หรือแม้แต่ในโครงสร้างของระบบสุขภาพ?
1. จากระยะห่างทางกาย สู่ความห่างเหินทางใจ
ช่วงโควิดคือยุคที่ “เว้นระยะห่าง” กลายเป็นหลักการสำคัญของการอยู่รอด
แต่เมื่อวันหนึ่งโรคสงบลง — พฤติกรรมเว้นระยะห่างไม่ได้หายไปกับมัน
- การทักทายกันด้วยข้อศอกแทนการจับมือยังคงอยู่
- คนเริ่มสื่อสารผ่านหน้าจอมากกว่ามองหน้ากัน
- ร้านอาหารบางแห่งยังจัดโต๊ะให้ห่าง แม้ไม่จำเป็น
สิ่งเหล่านี้อาจเป็น "ความห่างเหิน" ที่ฝังรากลึกในวัฒนธรรมเมืองโดยไม่รู้ตัว
2. เด็กรุ่นโควิด: เติบโตท่ามกลางความเงียบ
เด็กที่เกิดในช่วง 2020–2022 คือกลุ่มที่เติบโตแบบไร้สนามเด็กเล่น
- ไม่มีวันแรกของโรงเรียน
- ไม่มีการเล่นกับเพื่อนในวัยสำคัญ
- ไม่มีการเรียนรู้การอ่านสีหน้า เพราะผู้ใหญ่ใส่หน้ากาก
หลายประเทศเริ่มวิจัยผลกระทบของสิ่งนี้
แต่ในไทย — เราได้เริ่มต้นตั้งคำถามบ้างหรือยัง?
3. สุขภาพจิตกลายเป็นบทสนทนาใหม่ของสังคมไทย
โควิดทำให้ความเครียดกลายเป็นเรื่องธรรมดา
คำว่า "ซึมเศร้า" หรือ "หมดไฟ" ไม่ใช่คำต้องหลบซ่อนอีกต่อไป
แต่คำถามคือ:
- ระบบสนับสนุนด้านสุขภาพจิตของไทยเพียงพอไหม?
- โรงเรียน มหาวิทยาลัย สถานที่ทำงาน มีพื้นที่ให้คนได้พักใจไหม?
โควิดเปิดช่องให้เราพูดเรื่องจิตใจ แต่การรับฟังต้องมีมากกว่าคำว่า “เข้าใจ”
4. เทคโนโลยีการแพทย์ทะยานไกล แต่สังคมตามทันหรือไม่?
การพบหมอผ่านหน้าจอ, ระบบ AI วินิจฉัยโรค, การเก็บข้อมูลสุขภาพผ่านมือถือ
ทุกอย่างเติบโตอย่างรวดเร็วจากแรงกระแทกของโควิด
- โรงพยาบาลบางแห่งใช้ AI วิเคราะห์ภาพ CT Scan
- คนเมืองเริ่มคุ้นกับการจ่ายยาโดยไม่ต้องเจอหมอจริง
- แต่ความเหลื่อมล้ำยังคงอยู่
- คนชนบทเข้าไม่ถึงระบบเหล่านี้
- ผู้สูงอายุบางส่วนยังถูกทิ้งไว้กับระบบแบบเดิม
หากเราไม่รีบแก้ ช่องว่างจะยิ่งถ่างกว้างในยุคเทคโนโลยีครองโลก
ควิดคือบทเรียน หรือเพียงแค่เหตุการณ์ที่ถูกลืม?
มนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่ลืมเร็ว และมูฟออนได้เสมอ
แต่บทเรียนที่สำคัญของโควิด อาจไม่ใช่แค่เรื่องสุขภาพ
แต่มันคือกระจกสะท้อนความเปราะบางของสังคมไทย
คำถามคือ — เราจะใช้บทเรียนนี้สร้างอนาคตที่ดีกว่าได้ไหม?
By ARd T. | Email: [email protected]
