ลองมองย้อนกลับไปในแต่ละวันของเรา
เช้าตื่นมาเปิดมือถือดูแจ้งเตือน เที่ยงกินข้าวกับคนเดิม เย็นกลับบ้านผ่านเส้นทางเดิม ๆ ก่อนจบวันด้วยการเลื่อนดูซีรีส์ที่เดาได้ว่าตัวเอกจะเจออะไรต่อไป… ทั้งหมดนี้เหมือนถูกเซตไว้แล้ว และเราก็แสดงตามบทโดยไม่รู้ตัว
แต่ถ้ามองลึกลงไปอีกนิด เราอาจได้คำถามใหม่ว่า
“ใครกันแน่ที่เป็นคนเขียนบท?”
หรือจริง ๆ แล้วชีวิตเรากำลังถูกขับเคลื่อนด้วย ‘โครงสร้าง’ บางอย่างที่คล้ายกับบทละคร—มีฉาก มีตัวละคร มีความคาดหวัง และมีจุดพีกที่เราต้องผ่านไปให้ได้
ชีวิตที่เดินตามบทโดยไม่รู้ตัว
แน่นอนว่าหลายคนเคยรู้สึกว่า “ฉันควรจะมีชีวิตแบบนั้น”
ภาพในหัวที่สังคมสร้างไว้ให้เราก็เหมือนบทละครที่ถูกวางไว้ล่วงหน้า
-
อายุ 25 ต้องมีงานมั่นคง
-
อายุ 30 ควรแต่งงาน
-
อายุ 40 ต้องมีบ้าน
บางคนตามบทนี้อย่างเคร่งครัด บางคนหลุดจากบทแล้วรู้สึกผิด—ทั้งที่ไม่ได้ผิดอะไรเลย
สิ่งที่น่าสนใจคือ "บทเหล่านี้ไม่ได้มาจากตัวเราเสมอไป"
หลายครั้งถูกกำหนดโดยวัฒนธรรม โซเชียลมีเดีย หรือแม้กระทั่งคำพูดของคนใกล้ตัว
จนเราเผลอเล่นบทที่ไม่ใช่ตัวเองมานาน
เมื่อซีรีส์กลายเป็นกรอบชีวิต
ลองนึกถึงตัวเอกในซีรีส์ที่เราชอบ
-
ต้องอดทน
-
ต้องมีช่วงตกต่ำก่อนจะกลับมายิ่งใหญ่
-
ต้องมีคู่รักที่ใช่เข้ามาเปลี่ยนชีวิต
เราอินกับเรื่องพวกนี้จนเริ่มเชื่อว่านี่คือสูตรสำเร็จของชีวิตจริง
แต่บางที… การไม่มีดราม่าใหญ่โต การมีความสุขเล็ก ๆ เป็นประจำ ก็อาจเป็น “ตอนจบที่ดี” โดยไม่ต้องดราม่าแบบในจอ
ทางเลือกใหม่: เขียนบทเอง
ถ้าเรารู้ว่าชีวิตนี้ไม่ต้องเดินตามบทของใคร
เราจะเลือกเปลี่ยนอะไรบ้าง?
การรู้ตัวว่า “เรามีสิทธิ์เป็นนักเขียนของชีวิตตัวเอง” อาจเป็นจุดเริ่มต้นที่เปลี่ยนทุกอย่าง
เราอาจยังต้องแสดงในฉากเดิม แต่เราเลือกได้ว่าจะพูดบทแบบไหน จะตอบโต้ยังไง และจะเปลี่ยนเนื้อเรื่องไปทางไหน
ไม่ต้องรอให้ใครมา “กำกับ” ชีวิต
เพราะผู้กำกับที่ดีที่สุด อาจเป็นตัวเราที่เพิ่งหยิบปากกาขึ้นมา
บางคนใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อเล่นตามบทที่คนอื่นเขียน
แต่อีกบางคนหยุดแล้วเขียนบทใหม่ด้วยมือของตัวเอง
คุณอยากเป็นใครมากกว่ากัน?
