เพิ่งได้ดู Everything Everywhere All At Once (2022) จบไปครับ ต้องบอกเลยว่าเป็นเรื่องที่ดูแล้วรู้สึก "เฮ้ย นี่มันมากกว่าที่คิด"
สิ่งที่รู้สึกหลังดูจบมีหลายอย่างเลยครับ แต่ขอเล่าแบบเพื่อนเล่าให้เพื่อนฟังนะ:
• อย่างแรกคือ ฉากที่แม่กับลูกยืนคุยกันริมลานจอดรถตอนฝนตก — ฉากนี้ทำให้รู้สึกสะเทือนใจแบบไม่ทันตั้งตัว เหมือนเจออะไรบางอย่างที่อัดอั้นอยู่ในใจเรามานาน แล้วมีคนพูดแทน
• ประเด็นที่พูดถึงเรื่อง การเป็น “ตัวเลือกที่ล้มเหลว” ของครอบครัว ก็ชวนคิดมาก ๆ โดยเฉพาะถ้ามองจากชีวิตจริงของพวกเราทุกวันนี้ ที่หลายคนรู้สึกเหมือนไม่ได้เป็น “เวอร์ชันที่ดีที่สุดของตัวเอง” ให้ใครได้ภาคภูมิใจ
• ตอนจบของเรื่อง ที่ความโกลาหลทั้งหมดนำไปสู่ความเรียบง่ายบางอย่าง — ไม่สปอยล์นะครับ แต่แอบนั่งเงียบไปพักนึงเลย เพราะมันเหมือนสะท้อนชีวิตเราย้อนกลับมาเบา ๆ
มีฉากนึงที่ประทับใจมาก คือ ฉากที่เป็นหินสองก้อนคุยกันกลางหน้าผา
รู้สึกว่าภาพกับอารมณ์ตรงนั้นมันสื่ออะไรบางอย่างที่ลึกกว่าคำพูด มันเงียบ แต่มันเต็มไปด้วยความเข้าใจ
ถ้าให้คิดเล่น ๆ ว่าเราอยู่ในสถานการณ์นั้น... เราจะตัดสินใจเหมือนตัวละครมั้ยนะ?
สรุปแล้ว หนังเรื่องนี้ไม่ได้มีดีแค่ภาพสวยหรือบทดี
แต่คือหนังที่ “พูดอะไรบางอย่างกับเรา” แบบไม่ต้องพูดตรง ๆ
แนะนำให้ลองดูครับ แล้วคุณอาจมีบางคำถามในใจเหมือนผมตอนดูจบ
